Celtic Fields en marke- en malebossen, Spek & Smeenge, 2021
Doordat archeologen en historisch-geografen vaak onafhankelijk van elkaar onderzoek doen, is er relatief weinig onderzoek gedaan naar de samenhangen tussen laat-prehistorische en middeleeuwse cultuurlandschappen. Hierdoor weten we ook weinig over lange termijnprocessen en transities die zich tussen beide tijdvakken hebben voltrokken. Wel is al decennialang bekend dat woon-werklandschappen uit de prehistorie vrijwel overal op heel andere plekken liggen dan die uit de historische tijd (Waterbolk, 1982; Heidinga, 1987; Roymans, 1995). Klaarblijkelijk waren de eisen die prehistorische bewoners stelden aan de locatiekeuze voor hun nederzettingen en akkers anders dan die van de middeleeuwers in dezelfde gebieden. Ook kunnen in beide gebieden grote bodemkundige of vegetatiekundige veranderingen hebben plaatsgevonden, waardoor de aantrekkelijkheid van nederzettingslocaties veranderde. Anders gezegd: de ruimtelijke geleding en het gebruik van nederzettingsterritoria is tussen de late prehistorie en de middeleeuwen aan een sterke dynamiek onderhevig geweest.